Pod powierzchnią (film 2006) w TV - najbliższe emisje + Obserwuj W najbliższym czasie nie ma w telewizji żadnych emisji: Pod powierzchnią (film 2006) Uwaga! Informacje na temat poprzednich emisji znajdują się niżej na stronie. Reklama Opis filmu Pod powierzchnią (film 2006) Opuszczony dom nad jeziorem. Środek lata. Spotkanie przyjaciół, Piotra (Zbigniew Kaleta), Izy (Beata Kozikowska), Michała (Tomasz Karolak) i Ani (Magda Boczarska), byłoby zapewne jednym z wielu, gdyby nie głęboko skrywane namiętności. Każdy z nich na swój sposób przekona się, jak cienka jest granica między iluzją a rzeczywistością. A pod powierzchnią tej rzeczywistości odkryją świat, którego istnienia się nie spodziewali. Na stronie Pod powierzchnią (film 2006) znajdziesz Strona zawiera informacje na temat godzin emisji (czyli kiedy leci) dla Pod powierzchnią (film 2006). Jeżeli stacje telewizyjne planują w najbliższym czasie nadać audycję (premiera, powtórki) w sekcji najbliższe emisje umieszczone są informacje na temat jakiego dnia, o której godzinie oraz na jakiej antenie można obejrzeć program. W przypadku braku Pod powierzchnią (film 2006) w ramówkach jakiekogokolwiek kanału wyświetlona jest lista poprzednich emisji z ostatnich 30 dni. Brak informacji na temat poprzednich i przyszłych wyświetleń oznacza, że żadna z ponad 180 stacji obecnych w programie telewizyjnym nie nadawała audycji i nie planuje tego w najbliższym czasie. Na stronie znajdują się informacje na temat tego kiedy będą powtórki lub kiedy będzie powtórka audycji Pod powierzchnią (film 2006). Poprzednie emisje Pod powierzchnią (film 2006) w telewizji Emisja Pod powierzchnią (film 2006) miała miejsce: 2018-01-27 23:55 Pod powierzchnią Czas trwania: 74min. / Polska / 2006 / Thriller 2018-01-26 01:40 Pod powierzchnią 2018-01-10 04:05 Pod powierzchnią Reklama 2018-01-09 02:05 Pod powierzchnią 2017-12-24 04:30 Pod powierzchnią 2017-12-23 02:05 Pod powierzchnią 2017-12-08 00:10 Pod powierzchnią 2017-12-06 02:55 Pod powierzchnią 2017-11-26 02:05 Pod powierzchnią 2017-11-24 04:25 Pod powierzchnią 2017-10-26 23:55 Pod powierzchnią 2017-10-25 01:30 Pod powierzchnią 2017-10-16 00:30 Pod powierzchnią 2017-10-15 01:45 Pod powierzchnią 2017-09-15 22:05 Pod powierzchnią Reklama 2017-09-13 23:40 Pod powierzchnią 2017-09-07 03:55 Pod powierzchnią Czas trwania: 75min. / Polska / 2006 / fabularny, thriller 2017-09-03 02:55 Pod powierzchnią 2017-08-22 22:10 Pod powierzchnią 2017-08-21 23:45 Pod powierzchnią 2017-07-31 00:10 Pod powierzchnią 2017-07-30 01:00 Premiera Pod powierzchnią Reklama Informacje dodatkowe o Pod powierzchnią (film 2006) Film Pod powierzchnią (film 2006) z roku 2006.

Przyjaciel mój już od kilku lat jeździ na sumy do Włoch na rzekę Pad. Mówił, że nie miał tam szczęścia do dużych ryb, chociaż wiele o nich słyszał. Jego największy sum miał półtora metra, ale widział, jak inni łowili sztuki mające ponad dwa metry. W tym roku znów się tam wybierał i zaprosił mnie na wspólny wyjazd. Grzechem byłoby nie skorzystać. Szybko zorganizowaliśmy ekipę, żeby pojechać jednym samochodem, za którym ciągnęliśmy łódkę. W połowie kwietnia zjawiliśmy się nad Padem w miasteczku Ficarolo. Na dzień dobry kupiliśmy licencje. Za trzy miesięczne pozwolenia na łowienie w Padzie trzeba było zapłacić 46 euro. Zakwaterowaliśmy się na dzikim biwaku. Specjalnych wygód nie było, ale biwak znajdował się tuż nad wodą i nic nie kosztował. Kiedy urządzaliśmy obóz, zjawili się karabinierzy, czyli włoscy policjanci. Najpierw sprawdzili pozwolenia na wędkowanie, potem spytali, czy jesteśmy Węgrami. Kiedy usłyszeli, że przyjechaliśmy z Polski, to się uśmiechnęli. Oznajmili nam, że Polacy są nad Padem lubiani, bo przestrzegają miejscowych zwyczajów i nie zabierają dużych sumów. Zabierania dużych ryb nikt wprawdzie nie zakazuje, ale jest to niemile widziane. Na obiad lub kolację wystarczy sum krótszy niż metr, większe niech wracają do wody. Węgrzy zabierają wszystkie złowione ryby, dlatego są skrupulatnie sprawdzani. Karabinierzy tylko szukają okazji, żeby się do nich przyczepić. Na przykład nie pozwalają im biwakować na dziko i wysyłają ich na płatne kempingi. Z karabinierami lepiej nie zadzierać, bo nad rzeką są codziennie i częstymi kontrolami potrafią uprzykrzyć życie. Ale jeżeli kogoś znają z dobrej strony, to nie przeszkadzają w łowieniu, tylko z daleka pozdrawiają. Pierwsze dni to był dla mnie szok. Nad Pad przyjechałem łowić duże sumy, lecz spodziewałem się także innych drapieżników. Tymczasem przez prawie trzy dni nie złowiliśmy żadnej ryby i nie mieliśmy ani jednego brania. Tragiczny to wynik, bo sześć osób łowiło po 10 godzin dziennie z krótką przerwą na obiad. Jedyną naszą zdobyczą był półmetrowy cefal, który zaczepił się za bok. Jest podobny do naszego klenia, ale smaczniejszy, więc wzięliśmy go na patelnię. W ciągu pierwszego dnia, była to niedziela, łowiliśmy tylko na spining. Echosondą szukaliśmy dołów z rybami. Znajdowaliśmy je i było widać, że wśród wielu ryb są również duże. Sumiennie obrabialiśmy te doły i to różnymi przynętami, ale podczas całodziennej orki żaden z nas nie miał nawet puknięcia. Wieczorem, na naradzie, zdecydowaliśmy się na troling, bo ta metoda pozwala szybko spenetrować duży obszar i znaleźć żerujące ryby. W poniedziałek obławialiśmy różne łowiska: rynny, głębokie doły, płytsze blaty, spady przy brzegach i leżące w wodzie drzewa. Używaliśmy różnych przynęt, żeby łowić przy dnie, w toni i pod powierzchnią. Gdy na sondzie zobaczyliśmy dużą rybę, to zawracaliśmy łódkę i przepływaliśmy nad nią kilka razy. Napracowaliśmy się solidnie, ale wyniki były takie jak dzień wcześniej, czyli zerowe. A miało być tak pięknie!Humory poprawiły nam się we wtorek po południu, kiedy zobaczyliśmy pierwszego włoskiego suma. Na wobler Rapala DT złowili go koledzy z drugiej łodzi. Miał 197 cm długości i ważył 70-80 kg. Nazajutrz, po czterech dniach łowienia, w końcu i my mamy pierwsze branie, na wyjściu z głębokiego ośmiometrowego dołu na czterometrowy blat. Arkadiusz Gajewski, kompan na tej wyprawie (drugim był mój ojciec), łowił głęboko schodzącym woblerem Robinson GoodFish Diver. Arek właśnie wyciągał woblera do powierzchni (nie chciał, żeby uderzył w dno, bo wcześniej w takiej sytuacji w innych woblerach połamały się stery), kiedy nagle on się zatrzymał w toni. Wyglądało to na zaczep, ale po kilku sekundach ryba ruszyła. Na pewno był to duży sum, bo na początku robił co chciał i nie dał się dociągnąć do łódki. Niestety, spiął się już po kilkuminutowym holu. W czwartek mieliśmy więcej szczęścia. Branie nastąpiło w rynnie o głębokości około pięciu metrów. Po zacięciu mój kolega powiedział, że to mała sztuka, bo idzie do łodzi. Ostrzegłem go, żeby uważał. Parę sumów w życiu złowiłem i wiem, że często stosują takie sztuczki. Dopiero kilkanaście metrów od łódki sum zaczął walczyć. Przez cały czas trzymał się przy dnie i nie dawał się od niego oderwać. Pierwszy raz pokazał się po dziesięciu minutach, a po dwudziestu dał się podholować do burty. Klepnąłem go w łeb, żeby sprawdzić, czy jest gotowy do podebrania. Miał jeszcze siłę. Wystraszył się i uciekł w głębinę. Ale był już zmęczony, więc po chwili znów znalazł się przy łodzi. Powtórka z rozrywki, czyli blaszka w łepetynkę i odjazd na kilkanaście metrów. Kiedy przestał reagować na uderzenia, ręką w rękawiczce chwyciłem go za żuchwę. Podniosłem go, a w zasadzie wciągnąłem łeb do łodzi, reszta ciała sama się do niej wśliznęła. Na pobliskiej plaży zmierzyliśmy swoją zdobycz. Sum miał 185 cm długości i był bardzo gruby, mógł ważyć około 60 kg. Zrobiliśmy sobie z nim serię zdjęć. Na początku baliśmy się go trzymać w rękach, ale był tak zmęczony, że się nie ruszał i znakomicie pozował. Potem wrócił do rzeki. Poruszaliśmy nim przez 2-3 minuty, żeby woda omywała mu skrzela. Kiedy nabrał sił, machnął na pożegnanie ogonem i dnia mieliśmy kolejnego suma. Zaciął go Arek. Branie nastąpiło w głębokiej na osiem metrów rynnie, niedaleko leżących w wodzie drzew. Sum zaatakował woblera, który szedł 2-3 metry nad dnem. Wcześniej na echosondzie zobaczyłem dużą rybę i ostrzegłem kolegów, że za chwilę można się spodziewać brania. Uderzenie było potężne. Kij wygiął się w pałąk, a potem nastąpił długi odjazd. Co do gatunku i rozmiarów zaciętej ryby nie było wątpliwości. Skierowałem łódź na środek rzeki i odciągnąłem suma od zaczepów. Ten także chodził przy dnie i nie dawał się podciągnąć do góry. Walczył trzymając się środka rzeki, nie uciekał w zaczepy. Pierwszy raz pokazał się po dwudziestu minutach, na drugie wyjście czekaliśmy ponad kwadrans. Od razu było widać, że od wczorajszego jest dużo większy. Stawiał znacznie mocniejszy opór. Przy wędce zmienialiśmy się co kilka minut, jedna osoba chyba by tego nie wytrzymała. Hol trwał ponad godzinę. Kiedy zmęczony sum wyłożył się przy burcie, podebraliśmy go we dwójkę. Naszą walkę z rybą obserwowali z brzegu karabinierzy. Kiedy sum znalazł się w łódce, zapytali, co zamierzamy z nim zrobić. Popłynęliśmy na najbliższą plażę, akurat przebywali tam Hiszpanie, i zrobiliśmy serię pamiątkowych zdjęć. Sum miał 216 cm długości, jego wagę karabinierzy ocenili na 80-90 kg. Stracił znacznie więcej sił niż jego poprzednik i dochodził do siebie przez kilkanaście minut. Na pożegnanie złapał mnie za rękę, pokaleczył i odpłynął. Jestem testerem sprzętu w firmie Robinson, pomagam projektować wędziska spiningowe. Wyprawę na sumy potraktowałem jako sprawdzian wytrzymałości sprzętu. Ryby miały być duże, więc na Pad zabrałem sprzęt morski: wędziska o długości 2,7 m Xenon Sea Wolf z wklejoną szklaną szczytówką i masie wyrzutowej 50-180 g, kołowrotki Gamer, plecionkę o wytrzymałości 50 kg. Sprzęt sprawdził się rewelacyjnie, bez problemu wytrzymał siłowy hol dwóch sumów ważących po kilkadziesiąt kilogramów. Wszystkie brania mieliśmy na woblery Robinson GoodFish o nazwie Diver, podobne do Rapali DT. Divery to woblery tonące, długie na 7,5 cm, ważą 20 g. Najlepsze ubarwienie to zielony grzbiet i żółte boki z ciemnymi paskami. Podczas trolingowania schodziły od trzech do siedmiu metrów w zależności od tego, na jak długiej lince były wypuszczane. Egzemplarze kupione w sklepie zaopatrzyłem w mocniejsze kółka łącznikowe i kotwice. Na początku nie miałem do nich zaufania, bo druciane oczko do wiązania linki jest zatopione tylko w plastykowym sterze. Bałem się, że podczas holu ryby ważącej kilkadziesiąt kilogramów ster trzaśnie lub wyrwie się z korpusu. Moje obawy rozwiały się po złowieniu pierwszego dużego koniec trochę o kosztach. Tygodniowy wyjazd na Pad, bez jedzenia, kosztował mnie, z licencją, osiemset złotych, czyli kilka razy mniej niż wyprawa z biurem podróży. Już myślę o następnym wyjeździe. Tomasz Kurnik, Kędzierzyn-Koźle

Pod powierzchnią. 2 grudnia 2018, 22:30 "Pod powierzchnią": Maciek spotyka się z Jankiem! Maciek spotyka się z Jankiem, który czeka na niego przed szkołą

Bassowy ban nie wyrwany z łowienia, w jednym z najlepszych okresów, głownie ze względu na dość stabilną pogodę, a przez to i niski poziom na rzekach, co zwykle równa się brak wędrownych łowić nie wolno, łosie nawet jak są to pochowane po dołkach. Co zostaje? Albo pollocki ze skałek, których w okolicy raczej niestety nie ma, albo trocie w estuarium, które są tematem do ugryzienia, albo, na szybko.. - duch?C'mon standerus, cliche aż dupa boli...No niestety, mają w sobie te ryby coś przedziwnego. Już nie chodzi o totalne ignorowanie wszelkich możliwych przynęt. O przepływanie stadkiem w odległości 5 metrów od razem trafiłem na cwaniaka, który ewidentnie człowieka się nie wody wystawała część grzbietu, kiedy opalał się między glonami. Woda po kolana, kilka metrów od brzegu i na oko 50cm mullet sobie stoi pod powierzchnią i zerka na mnie, na muchy, na płynące po niebie chmury i ani chybi oddaje się rozważaniom koło niego pół pudła much i zero reakcji, nawet drgnięcia. Na nić smakowite krewetki uv, na nic wzory podpatrzone u wędkarzy duńskich, brytyjskich czy lokalnych. Zlew totalny i skradam się do dziada, po 5m, 3m... 2m... Wydaje się o dość nieprawdopodobne, że można sobie bezkarnie rybie nad głową stanąć, spod sznura nimfami przed pysk podstawić i ryba nie zareaguje ucieczką. Wędką ją po łbie delikatnie postukuję i nadal nic. Zdechła czy jaka cholera?Podbierak w rękę i do dziada. Jednak okazuje się, ze metr to jest jego granica komfortu i po prostu odpływa. Zero paniki, tylko kilka leniwych ruchów ogonem i znów jest 10m ode mnie. Wyciągam aparat i powtarzam skradanie. I znów mogę mu stanąć praktycznie nad głową i nadal ryba wydaje się zanurzam wędkę w wodzie, dotykam nią stwora, a stwór nie reaguje. Dopiero kiedy przyciskam go szczytówką mocniej i zanurzam kilkadziesiąt cm odpływa, znowu , jakby odganiał uprzykrzoną muchę. A niby taki predator ze mnie i pogromca żyjątek...Ta akcja powtarza się kilka razy, wreszcie ryba, czy czując ruszający przypływ, czy też znudzona moimi zalotami, wreszcie, bez słowa na pożegnanie - odpływa wgłąb zatoki, tym samym co wcześniej leniwym później pojawiają się jej towarzysze i widzę jak przez płycizny, wodę miejscami po kostki, przechlapują się srebrne z tego dzisiaj nie będzie.

Luca jest morskim stworzeniem, żyje pod wodą, a jego codzienność to wypasanie rybek i pilnowanie, by źli ludzie ich nie złowili. Rodzice przestrzegają Lucę przed powierzchnią, gdzie czyha na niego wiele niebezpieczeństw. Pewnego dnia Luca poznaje Alberto – chłopak też jest morskim stworzeniem, ale dużo czasu spędza na suchym lądzie, gdzie mieszka w wieży i bawi się całymi dniami. Alberto namawia Lucę, by ten wyszedł z nim na powierzchnię. Okazuje się, że jest tam nie do końca tak, jak opisywali to rodzice… Luca to animowany film Pixara opisywany jako komedia fantasy. Animacja debiutowała na ekranach kin w 2021 roku. W polskim dubbingu usłyszymy Alberta Moisa, Karola Kwiatkowskiego, Alicję Wachocką, Michała Meyera, Katarzynę Kozak czy Artura Dziurmana, a także Elżbietę Romanowską, Jarosława Boberka i Stefano Terrazzino. Główny bohater jest morskim stworzeniem – trochę jakby syreną, ale jego ciało całe pokryte jest łuskami. Gdy wynurza się na powierzchnie, przybiera ludzką postać. Początkowo Luca jest niepewny, bo pamięta, co mówili mu o ludziach rodzice, dlatego ostrożnie działa na suchym lądzie. Z czasem zaczyna uczyć się nowych rzeczy i odkrywać nieznane wcześniej przyjemności – zaskakuje go na przykład smak lodów. Luca musi jednak uważać, bo każda kropla wody może zdradzić, że nie jest on ludzkim chłopcem. Luca to film o przyjaźni i poszukiwaniu swojego miejsca w życiu. Główny bohater uczy się, by iść własną drogą, a nie korzystać z utartych ścieżek, które kreślą przed nim rodzice. Luca zderza się ze światem, którego nie zna, uczy na błędach i poznaje, czym jest przyjaźń. Pierwszy raz ma okazję samodzielnie zrewidować poglądy dotyczące ludzi i życia na powierzchni. Ma marzenia, lecz także obawy. To także animacja, która pokazuje, jak działają zazdrość i lojalność. Luca i Alberto zaprzyjaźniają się, mają wspólne plany, lecz gdy poznają Giulię, ich paczka zaczyna się nie tylko rozrastać, lecz także pojawiają się pierwsze zgrzyty. Alberto chciałby mieć Lucę tylko dla siebie, a jego z kolei interesuje ludzki świat, o którym opowiada mu dziewczynka. Jednak przyjaźń zwycięża, a bohaterowie odkrywają, co naprawdę jest w życiu ważne. Pokazano tu też zasady gry fair play. Trudny wyścig, w którym biorą udział bohaterowie, wymaga współpracy, lecz niektórzy dla wygranej są w stanie zrobić wszystko. Brudne zagrywki, przechwałki i podrzucanie kłód pod nogi powodują, że niektórzy się poddają, inni jednak walczą wbrew wszelkim przeciwnością. W Luce nie zabrakło też prezentacji stereotypowego myślenia. Ludzie nie wiedzą nic o potworach morskich, tak samo jak morskie stworzenia nie mają bliskich kontaktów z ludźmi. Każda grupa stworzyła na temat drugiej jakiś obraz, który nie jest zgodny z prawdą, lecz nikt nie weryfikuje tego, jak jest w rzeczywistości. Wzajemna niechęć, strach przed drugą stroną nakręcają spiralę niechęci i nienawiści. Luca to niesamowicie kolorowy, barwny film familijny – taki skrojony wprost na lato i wakacje. Jest zabawny, chociaż mam też dwa zarzuty wobec niego. Wizualnie nie do końca mi się podobało, postacie były jakieś takie kanciaste i nierealne. Problemem były też – według mnie – włoskie wstawki w wypowiedziach bohaterów. Nie rozumiałam ich, a co dopiero mówić o młodych widzach, którzy zdecydują się na seans tej animacji. Można je było tłumaczyć w napisach lub pominąć całkowicie. Luca to wakacyjne kino w pełnym tego słowa znaczeniu. Kolorowy, dowcipny, ciekawy i wciągający, niemęczący, ale z treściami, które dają do myślenia. Warto zobaczyć!

pod powierzchnią kiedy powtórka